Zomerhitte…

Het is juli. We zijn in Frankrijk, de Dordogne. De geur van ganzen, knoflook, olijfolie en verdroogd gras. Het geluid van krekels. Het knisperen van het verdorde gras onder je voeten en het wegschieten van hagedisjes.  Het is dik 40 graden. De warme lucht danst boven de grond. Is dit dan zinderende hitte?  Dit is zomer!  Mmm… heerlijk!  Een gevoel van onthaasten kwam over mij. Een loom gevoel van alles laten hangen, alles in slow motion. Een typisch gevoel van niks moet en alles mag. En met het vooruitzicht dat we hier nog dagen van zouden mogen genieten liet ik me heerlijk in het verkoelende zwembad glijden.

Voor ons huis waar we zaten lag een grindpleintje. Er hingen borden aan lantaarnpalen dat er  een soort kunstmarktje georganiseerd werd  waar ook streekproducten verkocht worden. Mwah… zou dat wat zijn? Het plaatsje waar we zaten telde amper 700 inwoners.  En van een overweldigende stroom toeristen was ook geen sprake.  Op een café en een bakker na waren er geen winkels. Misschien toch daarom? Voor de plaatselijke bevolking?

Het was een uur of 17.00. Bloedheet. De nieuwsgierigheid naar het “authentieke”, het “artisanale”  en de marketing gedachte wat deze mensen bezielde om in deze hitte met plantjes en food in het grind te gaan staan had gewonnen. We hadden de stoute slippers aangetrokken.  Na de kraampjes met Foie Gras, droge worsten, vetplantjes, een grote pan paella, ijs, wijn en kunstige sieraden van helende edelstenen viel mijn oog op een bijzonder kraampje. Zwarte doeken en krijtbordjes. Op het eerste gezicht had al dat zwart een mystieke en kunstzinnige theatrale  uitstraling. De artistiek ogende gebruinde man achter de kraam, gekleed in een zwarte jeans en zwart strak T-shirt  had wat lang lichtgrijs haar en een lange grijze sik. Het leek wel een tovenaar. Was dit dan de Ilja Gort van de streekmarkt van Plazac?

In zwarte kistjes lagen koekjes.  Verschillende vormen en kleurtjes. Bah…. open en bloot! En… drogen ze niet uit? In Nederland zou je dat niet moeten flikken. De Voedsel en Waren autoriteit zou een hartverzakking krijgen .  Meer door de verontwaardiging van “kan dit allemaal?”  bleven we waarschijnlijk gebiologeerd staan te kijken  waardoor de man enthousiast met grote gebaren in het charmante Frans begon te vertellen.  Wij verstaan geen woord Frans. Probeerden voorzichtig in het Engels. De man hield zijn mond. Pakte een koekje uit een kistje en sneed er met een geïmproviseerd mesje een kruimel vanaf. Pakte mijn hand en legde de kruimel erin. Ik moest proeven. Gadsie! Maar….de kleine kruimel smaakte naar meer!

Het was een amandelkoekje met citroen. Heerlijk zacht en smeuïg. Er waren amandelkoekjes met frambozen, chocolade, noten, gember enz. Ik pak een zak van 8 gemengde koekjes. Ik was om. Ik wilde ze allemaal proeven . Deze man uit Angoulême , daar bakte hij de koekjes vertelde hij, had me betoverd door zijn passie en gedrevenheid. Afrekenen dan maar. Mijn man stond te zwaaien met een briefje van 50.  De man pakte het aan en begon te lachen en te gebaren naar zijn marktgenoten. Nergens stonden prijzen. De man toverde her en der wat wisselgeld bij elkaar en opeens bleek de zak met 8 gemengde koekjes 10 euro te kosten.

Waren wij zoals velen andere nuchtere Nederlanders het slachtoffer van een knap staaltje verkoop tactiek waar die rappe zuiderlingen zo bedreven in zijn?

Ons troostend met de gedachten dat amandelkoekjes in Nederland ook best wel prijzig zijn en we wellicht een zakje “authentieke” kleinoden in het bezit hadden, lieten we ons nog even een heerlijke fles zoete witte wijn aanmeten.  Ons genesteld naast het zwembad met het uitzicht op een ondergaande zon , een glas koele echte Bergerac en de zak amandelkoekjes, angstvallig buiten het bereik van onze kids houdend,  maakte, dat wij ons een God in Frankrijk voelden.

Weg met de onderzoeken dat koekjes een negatieve weerslag op je mentale gesteldheid zouden hebben. Integendeel!  Wij waanden ons een moment in pure euforie. Fantaserend over de charmante franse tovenaar die in een “authentieke” bakkerij deze verrukkelijke “artisanale”  koekjes aan het bakken is. De wijnboer in Bergerac waar de druiven op het “Domaine” zorgvuldig met de hand geplukt en met de voeten geperst worden tot dit goddelijke vocht.  Maar de euforie duurde inderdaad maar een moment.  Toen de bodem van de zak amandelkoekjes in zicht begon te raken zag ik op het zakje een adres. Waar kwam die charmante tovenaar nou ook alweer vandaan?  Angoulême? Koekfabriek “Biscuit Lolmede”?

De betovering werd verbroken. Maar ach….jezelf af en toe eens “door de hitte laten bevangen”  kan dus ook heeeeel lekker zijn!